Donderdag 11 mei besluit ik om toch ook Pisa nog te bezoeken.

Ik neem om 9u28 een overvolle trein, met drukke Italianen.

Door de poort onder de oude versterkingen tot aan de Arno gewandeld (langs de Pza S Paolo)

Chiesa San Paolo (in restauratie)

Dit kerkje was oorspronkelijk een oratorium, maar werd later, in 1323, uitgebouwd tot een hoogtepunt van de Pisaanse gotiek. De kerk moest ook dienstdoen als reliekschtijn, waarin een ‘spina’ of doorn uit Jezus’ doornenkroon bewaard werd. De spina wordt nu niet meer in het kerkje bewaard. In 1871 werd de kerk helemaal afgebroken, omdat ze te dicht bij het water stond. Iets verder werd ze weer opgebouwd. De façade van de kerk is rijkelijk versierd. Aan de rechterzijde van de kerk kan men verschillende tabernakels bewonderen, onder meer van Jezus en de twaalf apostelen, gemaakt door leerlingen uit de school van Giovanni Pisano.

Wolfgang Laib is een Duits kunstenaar. Laib studeerde medicijnen in de jaren in Tübingen. Al jong raakte hij geïnteresseerd in kunst, andere culturen en Oosterse filosofie, zoals het boeddhisme en taoïsme en kreeg hij belangstelling voor middeleeuwse mystiek.

Wolfgang Laib’s "You will go somewhere else" evokes the idea of a spacious setting, a kind of ‘spiritual precinct.’ It consists of a fleet of ships made of beeswax on a wood scaffolding. The artist’s working process demonstrates a kind of purity and calm concentration, reflected likewise in the simplicity of his materials. Laib’s formal vocabulary, which tends towards abstraction, is based on geometrical figures and forms such as the rectangle, circle, pyramid, cone, and the stylized, archetypal motifs of house, mountain, boat or stairs. The form of the beeswax boats – inaccessible conveyances into another world – extends a spiritual invitation for us to strive, in reflection and contemplation, towards unknown goals.

Ik steek de Arno over op de Ponte Solferino naar de noordelijke oever van de Arno.

Statua di Ferdinando de' Medici, piazza Carrara

De buurt van de Universiteiten. Via Maria

Chiesa San Frediano

Museo nazionale della Certosa monumentale di Calci

La Certosa di Pisa a Calci è un vasto complesso monumentale che sorge alle pendici del Monte Pisano, a pochi chilometri dalla città di Pisa. Fondato nel 1366 da una famiglia di certosini, il complesso è stato ampliato tra il XVII e il XVIII secolo e si presenta oggi come uno splendido monumento barocco inserito in un contesto paesaggistico fortemente suggestivo. Originariamente detta “buia”, la valle di Calci fu rinominata Val Graziosa (piena di grazia) proprio in seguito alla fondazione del complesso monastico. Nel 1972 la Certosa, abbandonata dai pochi monaci rimasti, divenne Museo Nazionale, mentre nel 1979 la parte occidentale del complesso fu concessa in uso perpetuo e gratuito all’Università di Pisa, che vi fondò il Museo di Storia Naturale, da allora ampliato, arricchito e rinnovato.

Oggi la Certosa ospita quindi due distinti musei: il Museo Nazionale della Certosa Monumentale di Calci e il Museo di Storia Naturale dell’Università di Pisa. Le due istituzioni museali sono nate in tempi diversi, appartengono a enti pubblici distinti, sono collocate in parti differenti del complesso e hanno due diversi profili tematici e didattici. Tuttavia le loro vicende e collezioni, apparentemente così diverse, si intrecciano indissolubilmente all’affascinante storia del grande edificio che le custodisce.

Palazzo dell’Arcivescovado, The Archbishop’s Palace

The Archbishop’s Palace today is the result of renovations under the prelate Philip de’ Medici (mid 15th century)The façade, redesigned in the 17th century by Archbishop Carlo Antonio Dal Pozzo, was again modified in the neo- Renaissance style in the early 19th century. The inner courtyard contains a statue of Moses by Andrea Vaccà (18th century); there are also busts of several Pisan archbishops.
From the early 10th century, the area became the headquarters of the Bishops court; the Church of S. Giorgio ad Curte Piscopi, later incorporated into in the south-eastern corner of the building stood here. Documents recount that in 1178 the Domus Episcopi was already sufficiently spacious and elegant to receive Federico Barbarossa, but it was not until the time of Archbisop Saltarelli in the 14th century that the building assumed an imposing appearance, before further enlargement and changes in mid 15th century.
The Archives of the Arcidiocese of Pisa are kept in the Archbishop’s palace.

De Piazza dei Miracoli (ook Piazza del Duomo genoemd) is een groot ommuurd gebied in het centrum , bekend als een van de belangrijkste centra van middeleeuwse kunst in de wereld. Deels bestraat en deels met gras begroeid, wordt het gedomineerd door vier religieuze gebouwen: de Dom, de Toren, de Campanile (van de kathedraal), het Baptisterium en het Camposanto.

De Dom, beter bekend als de Duomo di Santa Maria Assunta, is gewijd aan Maria en vormt het centrale hart van dit wereldberoemde plein. De kathedraal heeft de vorm van een vijfbeukige basiliek met een driebeukig transept

De bouw van de Duomo di Santa Maria Assunta begon in 1064 onder de architect Buscheto die de Dom liet bouwen in een typisch Pisaanse romaanse stijl waarbij het gebruik van verschillende kleuren marmer, dwerggalerijen en blinde bogen in de onderste zones bijzondere kenmerken zijn.

Tegen de noordelijke stadsmuur ligt het Camposanto, oftewel het Heilige Veld. In de 13e eeuw liet aartsbisschop Ubaldo de'Lanfranchi aarde van de berg Golgotha per schip naar Pisa overbrengen. In 1278 begon Giovanni di Simone met de bouw van een begraafplaats.

Hij werkte toen ook aan de Toren. Simone maakte rondlopende, overdekte omgangen in de vorm van een kruisgang en een binnenhof met een gazon. In die kruisgang staan enkele fraaie Romeinse sarcofagen. De buitenkant van de Camposanto met 43 hoge, blinde arcaden sluit naadloos aan op de rest van de bebouwing rond het Campo dei Miracoli.

Boven de ingang zie je een gotisch tabernakel met drie spitsen en een beeldengroep van Madonna met kind en heiligen

In de Salone degli affreschi zie je de 14e eeuwse fresco’s waar de Camposanto beroemd om is. Deze fresco’s werden tijdens geallieerde bombardementen in de Tweede Wereldoorlog zwaar beschadigd, maar direct na de oorlog werd begonnen met de restauratie waaraan meer dan dertig jaar is gewerkt.

Het beroemdste fresco is ‘Triomf van de Dood’. Thema is de pest, die in die tijd dood en verderf zaaide. De pest werd gezien als een straf van god. Dat is op het fresco duidelijk te zien: losbandig levende mannen en vrouwen worden bedreigd door de Dood die hen met een zeis benadert; een kluizenaar wijst op een tekstrol. Oftewel: als je maar sober en godsdienstig leeft hoef je niet bang te zijn voor de dood. Dezelfde kunstenaar maakte de fresco’s Het Laatste Oordeel en De Hel

Het Battistero (doopkapel) is gewijd aan Johannes de Doper en is een van de hoogtepunten van de stad Pisa. Het is de grootste doopkapel van Italie en biedt met zijn bijna 55 meter een prachtig uitzicht op de Duomo.

De Doopkapel van Pisa is gebouwd tussen 1152 en 1363 en is een prachtige mix van romaanse en gotische architectuur, waarbij elke verdieping in een andere stijl is gebouwd.De bouw van het ronde gebouw startte in de twaalfde eeuw door de architect Diotisalvi. Hij gebruikte hiervoor de romaanse stijl. De constructie werd echter niet afgemaakt tot de veertiende eeuw toen de loggia, de bovenverdieping en de koepel werd toegevoegd.

De architecten Nicola Pisano en Giovanni Pisano zetten de bouw verder in een gotische stij